Jedynka, czyli jak rodzą się latające wiewiórki

Niech nie puszczają mi nerwy.

Wszystko, tylko nie nerwy.

A bardzo chciałabym wyrwać mu te cholerne włosy, przedtem wybijając wszystkie zęby, po czym roztrzaskać jego twarz o ścianę.

Trzy godziny wcześniej, lub gwoli ścisłości: dwie i pół lekcje wcześniej.

Gdyby nie ten cholerny budzik, nie byłabym teraz spóźniona. Nie biegłabym na złamanie karku na uczelnię, a wstałabym sobie te dziesięć minut wcześniej i wszyscy byliby zadowoleni. Ale nie. Ryu Jin Hyo musiała zdecydować się przespać jednak te dziesięć minut, bo nie usłyszała budzika, który jak na złość nie zadzwonił, akurat wtedy, gdy raz, dla odmiany, powinien. Nie moja wina, jeśli wczoraj w telewizji leciała powtórka Healera, a ja po prosu nie mogłam się powstrzymać przed tym, żeby usiąść na kanapie i wyciskać łzy z czegoś, co teoretycznie łez wyciskać nie powinno. W rezultacie położyłam się na ramieniu Nari, zasnęłam, znowu nie widziałam zakończenia tej dramy i zaspałam, bo mój budzik nie zadzwonił. Dziesięć minut to nie tak źle, zdarzało mi się przysypiać o siedem godzin. Ale nie w tym rzecz.

Kiedy o tej cholernej ósmej dziesięć zwlokłam się z wyra i przeniosłam moje szanowne zwłoki do łazienki, by się umyć, w samym środku prysznica odcięli mi wodę. Pomyślałam sobie: okej, Hyo, spokojnie, zaraz włączą.

.

.

.

Nie włączyli.

Musiałam więc skończyć płukać się wodą z butelki, którą podała mi moja jak zwykle bezbłędna i nieoceniona współlokatorka. Cóż, nie było źle. Zawsze mogło być gorzej.

Nigdy nie powinnam była tego mówić na głos. Myśleć. Cokolwiek. Powinnam uznać, że to najgorsze, co mnie spotkało. Albo zupełnie się zamknąć. Albo i jedno, i drugie, i trzecie. Bo wiele osób twierdzi, że nie powinnam mieć predyspozycji do myślenia.

W każdym razie.

Wychodząc z kabiny, wciąż rozświecona jak jakieś pierdolone słoneczko, sięgnęłam po suszarkę, która wypadła mi z rąk. Po doprowadzeniu maszyny do porządku, podłączyłam ją do prądu, który o mało co mnie nie kopnął, po czym zaczęłam suszyć włosy. I wtedy odcięli też prąd.

A z moich ust wydostała się wiązanka przekleństw. Bardzo pokaźna, bo Nari aż zajrzała do mojego pokoju, zainteresowana. Zobaczywszy mnie w stanie, lekko mówiąc, opłakanym, wzięła ręcznik i poczęła wycierać nim moją strzechę tak energicznie, że po pięciu minutach była już niemal całkowicie sucha.

Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z sytuacji i zerknęłam na nią błagalnie, co jednak niczym nie skutkowało. Jej wzrok mówił jedno – możesz się pożegnać z siedzeniem mojego samochodu przez najbliższy tydzień, jak nie dłużej. Byłam, ładnie mówiąc, w gównie. Ubrałam się więc jak najszybciej, narzuciłam na ramiona bluzę Zico, która jakiś czas temu mu podwędziłam, bo co jak co, ale chłopak naprawdę genialnie pachniał. I miał świetne bluzy. Naciągnęłam na nogi skarpety i buty, a na szyję szalik.

– Inspekcja! – oznajmiła Nari, po czym zmierzyła krytycznym wzrokiem mój strój. Ciemne spodnie, czerwone trampki do kostek, szara koszulka z napisem 'go fuck yourself' (dedykowana jasna sprawa mojemu szefowi, a komu by innemu), czarno-biała bluza Zico i czerwony szalik, pospiesznie zarzucony na szyję. – Może być. – stwierdziła, przytakując głową. Od jakiegoś czasu co rano robiła mi inspekcje, by upewnić się, czy czegoś nie zapomniałam. Weszło jej to w nawyk po tym, jak na sesję zdjęciową, na którą obie się spieszyłyśmy, przyszłam boso i z koszulką tył na przód. Nic na to nie poradzę – z rana nie myślę!

Zerwałam się więc jak najszybciej, jak potrafiłam, przejechałam szczotką po włosach, po czym wepchnęłam ją do plecaka i zarzuciłam go sobie na ramię. Do Nari krzyknęłam jeszcze 'szerokiej drogi, szmato', a następnie przemierzyłam klatkę schodową i korytarz kilkoma susami, by znaleźć się na ulicy. Zignorowałam pojazdy i pieszych, biegnąc tak, że gdyby istniał egzamin na prawo pieszego – albo nigdy bym go nie przeszła, albo mój egzaminator musiałby być nieźle pijany, żebym go zaliczyła. Egzamin, nie egzaminatora, rzecz jasna. Łamałam przynajmniej dziesięć punktów kodeksu drogowego bez specjalnego wysilania się.

Przebiegłam po raz kolejny na czerwonym świetle, ignorując klaksony i samochód który gwałtownie zahamował, gdy pojawiłam się przed jego maską. Przeskoczyłam nad psem, którego prowadziła jakaś starsza pani, kontynuując szaleńczy wyścig z czasem.

– Dzisiejsza młodzież jest do dupy! – wrzasnęła za mną właścicielka jamnika, który był świadkiem mojego majestatycznego skoku. Odpowiedziałam na to wesołym śmiechem, wymijając to nowych przechodniów i grupkę turystów, oprowadzaną przez mojego znajomego Zico.

– Hyo! – rozdarł się, gdy całkiem przypadkiem (przysięgam!) wytrąciłam mu z dłoni mapy i dokumenty. Ach, jakże uroczy on jest, gdy się denerwuje. I do tego cudownie pachnie. Gdyby nie fakt, że jest nieprzyzwoitym frajerem, pewnie bym na niego poleciała. Ale jednak nim jest, więc na mnie może nie liczyć. Znajdzie sobie kogoś lepszego.

– Summimasen! – odkrzyknęłam, odwracając się na pięcie i biegnąc przez moment do tyłu. – Wynagrodzę ci to później, frajerze!

Zico westchnął tylko głośno, odwracając się do swoich 'podopiecznych', oznajmiając im:

– A oto spóźniona, koreańska studentka! W... mojej bluzie! SZATANIE DROGOWY!

– Spierdalaj!

Wybuchnęłam śmiechem, mknąc dalej i rozpychając ludzi na mojej drodze. Zwolniłam nieco o kilkanaście metrów przed piekarnią i pomachałam Jonginowi, stojącemu przy kasie, po czym ruszyłam dalej.

– Hyooooo!

A cóż to, koncert na wysokie nuty? Nie przerywając biegu, odwróciłam się w stronę, z której dobiegał głos, a moim oczom ukazał się Kkamjong, który przepychał się do mnie, trzymając w dłoni papierową torebkę, w której znajdowało się zapewne moje pierwsze i drugie śniadanie.

– Kai! – rzuciłam radośnie, zatrzymując się, gdy wcisnął mi torebkę w dłoń. Przyjrzał mi się krytycznie i owinął zwisający szalik parę razy wokoło mojej szyi, po czym uśmiechnął się promiennie, odwrócił mnie i lekko popchnął.

– Leć już – odparł, a ja posłuchałam, machając mu dłonią.

– Dzięki! – oznajmiłam na koniec, mknąc do przodu i o mało nie połykając paru much. Na moje szczęście (i zapewne również szczęście wyżej wspomnianych insektów, gdyż nie miałam czasu umyć zębów) uniknęłam nieprzyjemnego śniadania i przemierzałam dalej ulice.

Uwielbiałam to miasto. Tętniło życiem pomimo wczesnej pory. Mimo wszystko, już dawno przestałam żałować ucieczki. Za to, co zarabiałam jako sprzedawczyni jedzenia turystom przyprowadzanym przez Zico, dało się żyć. Dodatkowo, w mieszkaniu moim i Nari czasem przebywał ten i któryś znajomy, ona pracowała w sklepie z butami, a obie od czasu do czasu pozowałyśmy dla magazynów. I nie można oczywiście zapominać o kawiarni, w której pracowałam z jednym niezwykle nieznośnym dzieciakiem trzy razy w tygodniu.

O ile na początku korzystałam z karty kredytowej, tak teraz zastąpił ją – może nie wiecznie zapełniony po brzegi, ale zawsze jakieś groszaki w nim były – portfel. Życie na własną rękę nie było złe. Przez pierwsze dwadzieścia lat żyłam dzięki życzliwości rodziców, ale po mojej ucieczce, diametralnie zmieniło się wszystko. I chyba na lepsze.

Poznałam Nari, moją pierwszą przyjaciółkę i współlokatorkę. A potem Zico, Kaia, a także paczkę znajomych - Baekhyuna, Chena, Suho i Chanyeola. Po raz pierwszy mogłam szczerze powiedzieć, że znalazłam ludzi, z którymi można porozmawiać na każdy temat, wygłupiać się, a nawet być trochę nieprzyzwoitym. Wszyscy mieliśmy swoje dziwactwa i akceptowaliśmy się wzajemnie, a w razie potrzeby wspieraliśmy. Nawet z moją siostrą nie miałam równie dobrej relacji.

Zwolniłam nieco, zdyszana. Chyba zdążę. Do pierwszego dzwonka zostało mi dokładnie trzy i pół minuty, a do przemierzenia tylko pięćdziesiąt metrów. Nikogo nie było w okolicy, bo wszyscy zapewne spieszyli się do sali gimnastycznej, do której ja drogi oczywiście nie znałam. Uroki bycia cholernie niezorientowaną w terenie. Trudno, spytam Nari, najwyżej złapię jakiegoś innego pierwszaka i wypytam o konkrety. Został mi tyko jeden zakręt to przemierzenia, a potem trzydzieści metrów prosto, jak z bicza strzelił. I właśnie wtedy to się stało.

– Zwariowałaś?! – wrzasnął nagle ktoś, a ja zerknęłam w tą stronę, zirytowana. W niemal nowym, którymśtam modelu marki... czekaj, to bmw czy hyundai? A może peugeot? Nieważne, ale był niebezpiecznie blisko mnie, a ja mogłam się przejrzeć w masce. W każdym razie siedział tam ktoś, kto ośmielił się przejechać, podczas gdy ja przechodziłam przez jezdnię. Serio? Przecież moją masę widać z kilometrów, a tak przynajmniej twierdzi Zico. Jego teoria chyba właśnie legła w gruzach.

– Wypieprzaj, przecież widać, że stoję! – odkrzyknęłam do młodego mężczyzny, na pierwszy rzut oka tylko trochę starszego ode mnie. Zacisnął tylko zęby, po czym wcisnął gaz, a ja odskoczyłam jak oparzona. – Człowieku! MANIER NIKT CIĘ NIE UCZYŁ? PRAWO JAZDY CZAS CI ZABRAĆ, O ILE W OGÓLE JE MASZ!

Gdy po raz kolejny wcisnął pedał i zatrzymał się tylko przy mojej nodze, kopnęłam z całej siły maskę jego samochodu, robiąc imponującą dziurę. Pokazałam nieznajomemu środkowe palce u obu rąk i ruszyłam biegiem w stronę uczelni. Chyba jednak powinnam iść do sali. Albo dalej biec.

Samochód nie wyjechał z zakrętu za mną, nie wybiegł również jego właściciel. Uśmiechnęłam się pod nosem, wtapiając w grupkę studentów, na oko starszych ode mnie, którzy mówili o rzeczach niezbyt przyzwoitych, śmiejąc się przy tym gardłowo. Zmarszczyłam brwi i odłączyłam się od nich po wejściu, oglądając za siebie. Ani śladu faceta, ani samochodu. Może jednak ten dzień nie będzie taki zły?

Westchnęłam głośno, opierając się głową o szafki. Nigdy nie podejrzewałam, że to wszystko potoczy się w właśnie taki sposób. Nigdy nie myślałam o tym, co się stanie, gdy opuszczę przytulne gniazdko rodzinne. Chociaż może nie było aż tak przytulne? W końcu... Ryu, skończ myśleć.

Nie mam pojęcia, jakim sposobem facet, który o mało co mnie dzisiaj rano nie rozjechał, okazał się moim wykładowcą. Moment. Czy wykładowcami nie powinni być brzydcy, pomarszczeni ludzie po studiach na Harvardzie, pracy jako jakiśtam ważny człowiek i z doświadczeniem, a nie przystojni faceci? Nie, mnie tam bardziej podchodzą młodzi, to w nich raczej gustuję, ale, no, ten...

– To ty! – nie mogłam się powstrzymać, by nie wskazać go palcem i nie wrzasnąć tak głośno, jak tylko potrafiłam – To ty mnie prawie zabiłeś!

– Co ty wygadujesz? – rzucił chłodno, odwracając się jednak do reszty studentów i sprawdzając, czy przypadkiem nikt tego nie słyszał. Na jego szczęście, wszyscy którzy byli już w sali (naprawdę niewielu), byli zbyt zajęci swoimi telefonami i komputerami. – Zresztą, sama wepchnęłaś się pod maskę.

– Mam nadzieje, że jesteś ubezpieczony, bo nie mam zamiaru niczego wypłacać z mojego budżetu biednego studenta – oznajmiłam, szepcząc konspiracyjnie, na co on uniósł tylko brwi, jakby nie rozumiał tego zdania. – U. BEZ. PIE. CZE. NIE. Pierdolona polisa na życie. Żeby jak ci się wypadek zdarzył, czego baaardzo ci w tym momencie życzę, to wypłacili odszkodowanie. Taki tam urok świata.

– Jestem ubezpieczony – odparł, patrząc mi wyzywająco wprost w oczy. Górował nade mną jakieś dziesięć centymetrów, jeśli nie więcej. Cholera. Cholera. Cholera. W co ja się znowu wpakowałam? Teraz to mnie przydałaby się pierdolona polisa na życie.

Albo grób. Przez spojrzenie, jakie mi rzucił przeszyły mnie dreszcze, a ja wykrzywiłam wargi w swoim ulubionym grymasie, chociaż miałam ochotę się uśmiechnąć. Lepiej nie słuchać moich ochot, prawdopodobnie marnie na tym skończę. I zdaje mi się, że nie tylko ja.

– Pan molestuje moją dziewczynę! – rzuciła do niego Nari, pojawiając się nie wiadomo skąd, obejmując mnie ramieniem i całując lekko w policzek. – spokojnie, kochanie – zwróciła się do mnie, a ja po raz nie wiem już który zapisałam sobie w pamięci, by podziękować bogu za jej zdolności aktorskie. – Chodź, pójdziemy usiąść – dodała jeszcze brunetka, odwracając mnie i popychając lekko do przodu, w wykładowcy rzuciła ostrzegawcze spojrzenie.

– Co ty wyrabiasz? – syknęłam konspiracyjnie, pchnięta przez dziewczynę w stronę najdalszych miejsc siedzących.

– Ratuję ci dupę – odparła, jakby to było oczywiste. – Trzeci raz dzisiaj, śmiem wspomnieć. Stawiasz mi jutro śniadanie. – Jestem pewna, że Nari wybierze najdroższe miejsce, gdzie można to śniadanie jeść. Wredna natura była w niej zakorzeniona tak głęboko, że nawet mnie to dziwiło.

– Wszystko to to twoja wina, żadnego śniadania nie będzie – rzuciłam, po czym usiadłam przy oknie, zajmując jej ulubione miejsce. Dziewczyna prychnęła tylko głośno, patrząc na mnie spode łba, po czym sięgnęła do telefonu i podłączonych do niego słuchawek, prawą wkładając w swoje ucho, a lewą podając mi. Wykładowca rzucił nam ciemne spojrzenie, na co Nari wystawiła mu środkowy palec, po raz kolejny pokazując, o ile więcej 'Mirotic' TVXQ liczy się w jej oczach od reszty ludzkości, której, jak szła w zaparte, święcie nienawidziła. Moja współlokatorka była mizantropką od lat i wcale nie miała zamiaru tego zmieniać.

– Niezły jest – stwierdziła po chwili, mając na myśli naszego wykładowcę. – Jaehyo.

– Co? – mruknęłam, odrywając się od piosenki i patrząc na nią głupio.

– Powiedziałam Jaehyo, a nie Jinhyo. Facet ma podobne imię do twojego.

– Aigoo – westchnęłam głośno, wyjmując z plecaka długopis i kartkę, co skutkowało nieco milszym spojrzeniem mężczyzny. Rozwiałam jednak jego nadzieję, rysując na papierze kratki i stawiając w lewym dolnym boku krzyżyk. – To wampir. I sadysta. O mało mnie frajer nie rozjechał.

– Teoria Zico poszła się pierdolić – skwitowała dziewczyna, lekko znudzona, stawiając trójkąt tuż obok i przekazując mi kartkę. Przed postawieniem kolejnego znaku powstrzymał mnie jednak plik papierów, lądujący przed moim nosem. Po chwili identyczny, aczkolwiek podpisany literą 'B' sprawdzian pojawił się przed Nari. – Sprawdzanie wiedzy z poprzednich lat? – Przeczytała. – Leżysz i kwiczysz, Hyo.

– Dzięki – odparłam sarkastycznie, zupełnie świadoma, że dziewczyna w tym punkcie również ma rację. Matematyka była moim osobistym szatanem, zaraz po klatce schodowej. Niezależnie od tego, ile razy próbowałam ją zrozumieć, spełzało to na niczym, a ja zniechęcałam się jeszcze bardziej. Gdyby nie fakt, że nie dopuszczono mnie w tym roku do literatury, prawdopodobnie nie przejmowałabym się tym. Problem jednak tkwił w fakcie, że dostałam niezwykle grzeczną (co zadziwiające jak na skurwieli z mojej wymarzonej uczelni) odpowiedź, aczkolwiek jak uprzejma by ona nie była, odmowa była odmową. Nie załapałam się na moje ukochane studia i, żeby Nari było raźniej, jak i również z braku innych zajęć, zgodziłam się iść z nią na marketing i zarządzanie. – Co to za...

– Bullshit – mruknęła, przeglądając zadania. – Co za cham. Dał nam inne pytania.

– No bez kitu – zironizowałam, biorąc do dłoni długopis i wypełniając miejsce na imię, nazwisko i datę. – Dobra, zaczynamy.

Przez kolejne czterdzieści pięć minut wypełniałam ten głupi stos papierzysk równaniami, robionymi na podstawie wzorów, których mimo wykucia na pamięć nie rozumiałam. Podczas gdy Nari skończyła (nie ma to jak matematyczny geniusz obok i brak możliwości zgapienia), ja pisałam, gryzmoliłam, ścierałam, liczyłam i po raz kolejny pisałam, by na koniec wszystko przekreślić i zacząć od nowa. W rezultacie, gdy zebrano kartki, walnęłam czołem o blat biurka podczas gdy moja współlokatorka podśpiewywała sobie pod nosem 'If i had you' Lamberta i kopała mnie w kostkę, zapewne nieświadomie.

– Dobra, Hyo, widzimy się w domu – oznajmiła, gdy tylko zabrzmiał dzwonek i jako jedna z pierwszych wybiegła z sali, zostawiając mnie samą wśród osób o ilorazie inteligencji przybliżonym do mojego, czyt. z frajerami. Żadnego wytłumaczenia, nic. Prychnęłam pod nosem i przewróciłam oczami, zbierając swoje rzeczy i pakując je do torby. Bluzę Zico zarzuciłam sobie na ramiona, bo było mi jednak trochę zimno.

– Przepraszam – odchrząknęłam, patrząc wyczekująco na dziewczyny, które zasiedziały się przy wyjściu. Widocznie jednak miały mi coś do powiedzenia, bo żadna z trzech nie raczyła ruszyć dupy. Pierwsza z nich, najniższa, o najbardziej wyeksponowanym biuście, czarnowłosa, o łagodnych rysach i twarzy żywcem wziętej z amerykańskich miłosnych seriali, podniosła tylko wzrok znad ekranu telefonu – zapewne najnowszego modelu samsunga, ale w rozróżnieniu przeszkadzały mi metrowe, różowe tipsy – i obrzuciła mnie spojrzeniem od stóp do głów, po czym prychnęła głośno. Zignorowałam jej reakcję i ponowiłam próbę przejścia. Za mną zbierał się już niewielki tłumek studentów, a powietrze było coraz gęstsze.

– Córka biznesmena aż tak się stoczyła? – spytała w końcu zjadliwie, a ja zagryzłam dolną wargę. No tak, kto by nie rozpoznał nazwiska Ryu i nie skojarzył sobie zaginionego dziecka, o którym mówiono w wiadomościach. Chrzanić to, że mam już dwadzieścia trzy lata, chrzanić, że wszyscy, oprócz samego zainteresowanego – mojego ojca – wiedzieli od dawna, gdzie się znajduję. – że też musisz pracować i zadawać się z takimi ludźmi jak tamta...

– Oh, panienka ma się za idealną, widzę – przemówiłam najmilszym głosem, na jaki było mnie stać, chociaż od środka wręcz wrzałam ze złości – słuchaj, powiem ci to raz i nie będę powtarzać: nie wpieprzaj swojego cholernego nosa w sprawy innych ludzi, bo inaczej nawet operacje plastyczne ci nie pomogą.

– Grozisz mi? – uniosła brwi, wzrokiem szukając kogoś za mną, prawdopodobnie wykładowcy, który stal jednak z boku i obserwował sytuację, nie mając zamiaru w nią ingerować. – Wiesz, że twoje nazwisko niczemu się nie posłuży, gdy ja się za ciebie wezmę?

– Udajesz, czy naprawdę jesteś taka głupia? – rzuciłam, nie dowierzając. – Moje nazwisko gówno mnie obchodzi, tak się składa. Twoje również. Gardzę ludźmi, którzy chwalą się osiągnięciami innych i przywłaszczają je sobie. Dla mnie jesteś równa zeru, tak samo jak wszyscy ludzie. Więc pilnuj się, dobrze ci radzę. Możesz się za mnie brać ile ci się podoba, ale nic nie przeszkodzi mi w złamaniu ci nosa, chociażby tutaj i teraz. A teraz spierdalaj mi łaskawie z drogi. – dokończyłam, już nieźle zirytowana. Dziewczyna, zdziwiona, uskoczyła na bok a ja wyszłam czym prędzej z sali, spiesząc się na kolejny, a zarazem i ostatni wykład.

Wyzywając cały świat od frajerów, idiotów, głupków i coraz gorszych epitetów, wyładowywałam frustrację na puszce, kopiąc ją coraz to mocniej i wyobrażając sobie, że na jej miejscu jest twarz Jaehyo.

Cały świat się zdecydowanie na mnie uwziął. Najpierw Nari odmówiła mi wożenia mnie swoim samochodem na uczelnię, bo całkiem przypadkiem zrobiłam minimalną i NIEWIDOCZNĄ rysę na jego masce, potem musiałam oczywiście jebnąć w samochód mojego wykładowcy i powiedzieć coś skrajnie niemiłego o mężczyznach, co zwiastowało ni mniej, ni więcej jak moją rychłą śmierć i oblaną matematykę pod koniec semestru, który dopiero co się zaczął. Na domiar złego zostałam wylana z mojej pracy za... ekhm, pobicie klienta.

Moment, jestem człowiekiem! Pracuje jako kelnerka w Seulskiej knajpie, co wcale nie upoważnia tamtejszych klientów do macania mnie na oczach całej reszty pomieszczenia. Nic nie poradzę, że mnie poniosło. Nic nie poradzę, że walnęłam tego faceta tacką w twarz, że mu zaczęła krew z nosa lecieć. To wszystko wina tego cholernego Jaehyo.

Dobre chociaż to, że Taemin – również pracujący tam student –, który zawsze był raczej niemiły w stosunku do mnie, uśmiechnął się po tym szeroko, oznajmiając mi, że pięknie przyprawiłam go o krwawienie i powinnam go kiedyś nauczyć paru chwytów samoobronnych.

Kopnęłam puszkę po raz kolejny, co skutkowało tym, że wpadła do pobliskiego rowu, a ja zostałam bez zajęcia. Westchnęłam ciężko i powłóczyłam nogami w stronę mieszkania, które znajdowało się kilka uliczek dalej. Jako, że zaczynałam powoli marznąć, dmuchnęłam na dłonie, ignorując głosik w głowie, oznajmiający: 'po chuj to robisz, przecież najwyżej rozgrzejesz je do temperatury swojego ciała'. Pieprzona fizyka. I matematyka.

Może powinnam olać studia i zostać szanującą się i dobrze zarabiającą striptizerką w klubie dla bogatych mężczyzn?

Ryu, co ty...

Spokojnie, umyśle. Ja tylko muszę wrócić sama do domu. To przecież całkiem normalne.

Wkroczyłam do mieszkania blada jak trup, po czym rzuciłam się na kanapę tuż przy wejściu. Nari, siedząca na podłodze z cappuccino w dłoni i oglądająca po raz nie wiem który Iron Mana, wydała z siebie nieokreślonego pochodzenia dźwięk, gdy mebel wręcz stęknął, przygnieciony moim ciężarem.

– Wśuciłfaś – stwierdziła, popijając napój i owijając się szczelniej kocem. Jej włosy były poczochrane i zwisały na wszystkie strony, jak to miały w zwyczaju. Przewróciłam oczami, gdy zerknęła na mnie krytycznie i wskazała palcem swój policzek. Przetarłam twarz dłonią, zmywając z niej ostatnie ślady czekolady, a dziewczyna zacmokała zadowolona. – Dzfonili do cie-ie.

– Kto? – mruknęłam, chociaż szczerze mówiąc było mi to obojętne.

– Chyba siostra – oznajmiła, przyglądając się dnu plastikowego kubka i nie dowierzając, że z jej ukochanego cappuccino nie zostało już nic. – Pieprzyła cośtam o tym, żebyś wróciła. Nie dosłyszałam, co było dalej, całkiem przypadkiem się rozłączyłam.

Pokręciłam z niedowierzaniem głową, uśmiechając się pod nosem. Żeby to był jeszcze pierwszy raz. Nari nie miała zamiaru pozwolić reszcie mojej rodziny skontaktować się ze mną, nieważne w jaki sposób by próbowali. Usuwała moje maile, wiadomości, odrzucała połączenia i unikała kanałów, na których regularnie udzielali wywiadów moi rodzice. Ta dziewczyna jako jedna z niewielu rozumiała moje położenie i nie oceniała po nazwisku, po pozorach.

– Padam z nóg – oznajmiłam, wbijając wzrok w nieco popękany już sufit. Fakt, zapomniałam wspomnieć: mamy sąsiadów gejów. Jeden z nich na bank nazywa się Sehun i lubi bubble tea, bo każe je sobie niemal codziennie dowozić, a drugi jest chyba chińczykiem i nieco słabo idzie mu koreański. Otóż nasi sąsiedzi często organizują sobie igraszki na takim poziomie, że jakby nie było dość, że spać się nie da, to jeszcze tynk na suficie pęka. Niestety, Nari uwielbia tych spedalonych pedałów (rozumiecie, yaoistka) i któregoś dnia robiła im nawet ołtarzyk w pokoju. Wszystko byłoby znośne, gdyby nie to, że podczas gdy oni byli zajęci sobą i wydawali różne dźwięki, ona ich dopingowała, krzycząc: 'głośniej, pieprzcie się głośniej!'. Musiałam wtedy dzwonić po księdza, który jednak zobaczywszy brunetkę uciekł z krzykiem, gubiąc nie tylko spodnie i skarpetki, ale również i majtki. Nigdy więcej takiego widoku.

Podczas gdy ja z obrzydzeniem zbierałam ubrania duchownego z naszego salonu, unosząc je szczypcami, wrzucając do torebki, którą wrzucałam w torebkę, którą owijałam folią aluminiową, dziewczyna usiadła na kanapie z popcornem w garści i jęła wpatrywać się w sufit, jakby widziała przez niego, co działo się na górze.

– Oni się kochają, to cudowne – oznajmiła mi wtedy, a ja zajebałam głową o ścianę, robiąc dziurę, która dotąd tam była, bo nikomu nie chciało się jej zamurować.

Pomimo tego wszystkiego, kochałam nasz kącik. Tak jakoś.

– Zico dzisiaj wpadnie – oznajmiła, przełączając kanały. Wzruszyłam ramionami, wiedząc, że frajer przyjdzie z niejedną butelką wina, jeśli nie wódki i wszyscy skończymy pijani. Wszyscy, by przyjdzie zapewne i Kai, i Baekhyun, bo ta dwójka nie przegapi żadnej okazji by zalać się w trupa. Wykręciłam więc numer, który dostałam dzisiaj, bo nie uśmiechało mi się siedzenie z pijakami, a to jedyna znana mi osoba, która również była abstynentem.

– Taemin? – upewniłam się, gdy ktoś odebrał. – czy może jednak ten pierdoleniec dał mi zły numer i...

– Taemin – przerwał mi szybko. – domyślam się, że rozmawiam z Szatanem z baru.

– We własnej osobie. Słuchaj, Lee. Dzisiaj w domu zbiera nam się komitet pijaków, a ja nie chcę sama z nimi siedzieć. Pomyślałam więc, że może byś wpadł. W końcu wypada kiedyś zacząć normalną znajomość, nie? – Zgarnęłam do dłoni długopis i zaczęłam wykręcać nim palcami, by się czymś zająć.

– Jesteś podejrzliwie miła, wiesz? – zauważył. – Chcesz mnie upić, wykorzystać a potem utrzymać przy sobie argumentem, że jesteś ze mną w ciąży? – W tle usłyszałam hałas i domyśliłam się – ponieważ Taemin był urodzoną sierotą, a ja, pracując w tym samym lokalu miałam okazję nieraz się o tym przekonać – że właśnie zwalił coś ze swojego biurka lub jakiejś szafki.

– Początkowo miałam taki zamiar, ale po odkryciu podstępu nie będzie już takiej zabawy – udałam smutną i pociągnęłam nosem. Odłożyłam długopis, znużona dotychczasową czynnością i sięgnęłam po plecak, szukając w nim szkicownika.

– Zawsze można utrzymywać, że to ja cię wykorzystałem, nie? – zaproponował, a ja przez moment zapomniałam, jak się oddycha.

– Gdyby nie fakt, że nienawidziliśmy się przez ostatnie... trzy miesiące, pomyślałabym, że ze mną flirtujesz. – mruknęłam, odganiając machnięciem dłoni Nari, która ciekawie zerkała w moją stronę.

– Ale się nienawidziliśmy – skwitował, opadając ciężko na fotel, co pozwolił mi stwierdzić przeciągły jęk mebla – To jak, o której zaczynacie chlać?

– Prawdopodobnie za... – tu chciałam zerknąć na zegarek, którego jednak nie posiadałam. – Moment, Taemin. SZMATO, KTÓRA GODZINA?

– Dwudziesta, stfu, piętnaście – odkrzyknęła z kuchni, a ja skierowałam się ze swoimi rzeczami do pokoju, który aktualnie zajmowałam.

– Za kwadrans pewnie – westchnęłam do telefonu. – Jednak zaszczycisz nas swoją obecnością?

– Zaszczycę – odparł. – A adres podasz, czy mam zgadywać?

– Zgaduj – podchwyciłam – będzie ciekawiej!

– Dobra, pytania nie było – przerwał. I chyba dobrze, bo gdy wciąga się mnie w zgadywanki, kończy się... niezbyt przyzwoicie. To ciekawe, że osoba którą najmniej o to podejrzewasz wie o rzeczach, o których nie ma pojęcia nawet twoja najlepsza przyjaciółka. – Kto tam jeszcze będzie?

– Zico – odrzekłam od razu. – Na pewno frajera kojarzysz. Oprowadza niezdarnie turystów po naszym zadupiu i wyszukuje w nich potencjalnych klientów do wciśnięcia im chińskiego żarcia. Poza tym, na pewno Baekhyun i Kai, bo oni na bank okazji do picia nie przegapią.

– Byun Baekhyun? Ten, który śpiewa czasem na ulicy, zbierając pieniądze?

– Ten sam. Powiem ci, że zbiera na samochód. I nie idzie mu tak źle, chyba już nawet ma trzy czwarte.

– W takim razie i ja powinienem zacząć – zamyślił się. – Ale tańczenie samemu na ulicy byłoby trochę... dziwne, nie uważasz?

– Dawno przestałam uznawać cokolwiek za dziwne – odparłam, rzucając plecak na łóżko i opierając się o drzwi do mojego pokoju. – Poza tym, wcale nie musisz tańczyć sam. Kai, o którym wcześniej wspominałam, też tańczy. Był ostatnio na castingu w jakiejś super znanej wytwórni, ale te dupole go odrzuciły.

– Dupole? – spytał rozbawiony, a ja westchnęłam. I on będzie się czepiał moich określeń?

– W samej rzeczy. Tak nazywamy ludzi który nie dość, że mają świńską twarz, to jeszcze nie potrafią docenić prawdziwego talentu.

– Zapamiętam sobie – stwierdził. – Dobra, Szatanie, podeślij mi adres w wiadomości.

– Nie chce mi się – pożaliłam się, a Taemin prychnął. – Podam ci go zaraz, zapisz gdzieś.

Po pięciu minutach konwersacji okazało się, że Lee mieszka trzy ulice dalej i zjawi się, gdy tylko zechce mu się łaskawie ruszyć, czyli prawdopodobnie za trzydzieści minut, gdyż nie wypada wpadać z pustymi rękoma. Zignorował mnie, gdy powiedziałam, że Zico i tak przyniesie wystarczająco alkoholu.

– Ayo, wazzap, ludzie – oznajmił przewodnik, wparowując do mieszkania bez pukania, robiąc hałas za przynajmniej za pół tuzina dzikich szympansów. – Let's fuck!

– Zico! – warknął Baekhyun, popychając chłopaka i przeciskając się przez wejście, a na szarym końcu gramolił się Kim Jongin, alias Kai, najciemniejszy z nas wszystkich. – Posuń się, małpo.

– Jonginnie! – rzuciłam, skacząc na jego plecy i obejmując nogami w pasie.

– Hyo, dusisz mnie – wymamrotał ledwo przez zaciśnięte gardło, a ja tylko mocniej przywarłam do jego karku. – Jinhyo, błagam, daj mi oddychać!

– W życiu! – odkrzyknęłam, zeskakując jednak z pleców Jongina, a słysząc dzwonek do drzwi zrobiłam maślane oczy. – Mógłbyś otworzyć? Jesteś bliżej.

– Jaasne – mruknął, ale byłam pewna, że jeszcze mi za to podziękuje. – Ciekawe, kto to – zastanowił się, podchodząc do wejścia i chwycił za klamkę.

– Cześć, Szata – Taemin urwał, gdy tylko zobaczył Kaia. Jongin również wlepił wzrok w chłopaka, jakby był ósmym cudem świata. Błagam, Taemin? Do cudu mu baaaardzo daleko, a co dopiero do ósmego. – Emm, Jinhyo?

– Jesteeem, daj mi moment, frajerze! – odkrzyknęłam, uspokajając skaczącego wszędzie Zico i Baekhyuna, który wspiął się na szafkę i zaczął śpiewać. – BAEKHEE, ZAMKNIJ SIĘ!

– Nie uciszysz mnie! – wrzasnął chłopak i zeskoczył z mebla, by zaraz potem polecieć w stronę Nari i zarzucić jej ręce na szyje. – Narnia, ratuj mnieeee!

– Ja pierdolę – mruknęłam, dostrzegając Jongina i Taemina, zawzięcie o czymś dyskutujących i przekrzykujących się nawzajem. Jakby już nie było dość źle, drzwi ponownie huknęły, a do mieszkania wbiegło dwóch nieznanych mi chłopaków, wrzeszczących jeszcze głośniej niż Zico, a co z tym szło, byli zapewne przyjaciółmi, których zaprosił. – CISZA, DZIKUSY! – warknęłam głośno, a wszyscy ucichli. – No, ogarnęliście się. Zapraszam do kulturalnego posadzenia dupy na kanapie. I zaraz wszystko sobie wyjaśnimy.

Okazało się niebawem, że nieznana mi dwójka nosali imiona Yukwon i Kyung i oboje byli znajomymi naszej małpy (czyt. Zico) jeszcze z liceum. Reszta wieczoru minęła wszystkim w wesołym nastroju. Taemin, zamiast wykłócać się ze mną, wykłócał się z Jonginem. Ten pierwszy kategorycznie odmawiał wszelkiego alkoholu, zaś Kai chlał nie znając granic i tak się złożyło, że gdy nasza impreza dobiegła końca leżał na kanapie niczym profesjonalny bokser rozłożony na łopatki przez innego profesjonalnego boksera. Baekhyun wrzeszczał i śpiewał, a od spirytusu, który oferowała mu Nari, jego głos wcale się nie załamywał, a wręcz przeciwnie, był jeszcze czystszy niż zwykle. Zico skończył zwisając z balkonu i gdyby nie Kyung najpewniej by z niego wypadł i rozłożył plackiem na chodniku jakieś cztery metry niżej. Yukwon, którego zdążyłam polubić, dostrzegając w nim bratnią duszę zrobił mi wykład, gdy zapytałam go, czy wiewiórki potrafią latać. Pieprzył nieprzytomnie przez dwie godziny, a gdy skończył, dowiedziałam się, że samce dorszy emigrują na dziki zachód, by uciec jak najdalej od samiczek pingwinów, które chcą wymusić na nich stosunek seksualny. Z tego miały się ponoć rodzić latające wiewiórki, które w wiosnę lecą do ciepłych krajów, a na jesień na biegun północny, by zrównoważyć temperaturę ciała. Ciekawe.

Skończyło się na tym, że czwórka pijaków upuściła nasze mieszkanie około wpół do czwartej nad ranem. Rozłożonego Kaia zgarnął w miarę trzeźwy Taemin i zaoferował się, żeby zaprowadzić go do domu. Kkamjong na te słowa nawet nie uniósł głowy, a mruknął pod nosem 'oczywiście, Minnie' i tyle ich widziałam. Zostałam tylko ja i Nari, a moja współlokatorka była prawie w nienaruszonym stanie, jedynie lekko się chwiała. Z całej bandy chyba tylko ja nie wypiłam ani kieliszka i wyglądałam najlepiej, jednak przez ryjące mózg opowiadania i wykłady Yukwona miałam totalny mętlik w głowie, a gdy nazwałam szafkę Jaehyo i wbiłam w nią wielki nóż kuchenny, mając nadzieję, że efekt voodoo zadziała, psychoanaliza Narnii dowiodła mi, że tego wieczoru doznałam trwałych i niewyleczalnych urazów na poziomie mojego biustu. Tak, biustu. Cokolwiek brała, chyba musiało jej nieźle odbić. 

____________________

Witam ludzie!

Po jakimś czasie od porzucenia Shidare, me voilà! Nigdy nie dociągnęłam żadnego opowiadania do końca i mam wielką nadzieję, że jednak z tym mi się uda. Pierwszy rozdział pisałam... cóż, jakiś czas. Nie jest betowany, więc jeśli znajdziecie w nim jakieś błędy, śmiało wytykajcie je w komentarzach. Jeśli rozdział przypadł wam do gustu – zostawcie po sobie chociaż malutki znak. Hwaiting ♥

Wszystkiego najlepszego naszemu Sehunniemu, który kończy dzisiaj 21 lat (widzisz, Sehun? Możesz już pić alkohol w Anglii). To właśnie z tej okazji startujemy razem z Karolajn z naszymi opowiadaniami. Na jej bloga serdecznie zapraszam, a znajdziecie go tutaj --> Dirty Breath ♥

A tu przemajestayczny gif Zico <3